ادبیّات پایداری یا ادب مقاومت، گونهای از ادبیّات سیاسیاجتماعی است که همراه با شرح و توصیف مقاومتهای مردمی در برابر استبداد و تهاجم، بهمثابۀ عنصری کارامد به بیدارگری، عدالتخواهی و ظلمستیزی کلامی میپردازد. ضرورت بررسی و تحلیل ابعاد گوناگون این نوع ادبیّات سبب گسترش پژوهشهای این حوزه، از اوان شکلگیری انقلاب اسلامی بهبعد گردید، تا جاییکه سِیر رو به رشد و صعودی این گروه از پژوهشها به ایجاد گرایش تحصیلی جدیدی در رشتۀ زبان و ادبیّات فارسی با عنوان «ادبیّات پایداری» منجر شد. در این مقاله با بررسی سِیر پژوهشهای حوزۀ ادب پایداری و شناسایی شباهتهای پژوهشی و سنجش میزان تطبیق تحقیقات و مطالعاتِ انجامشده با نیازهای دانشگاهی، کوشششده به این سؤالات پاسخ دادهشود که: چه رویکردهایی در پژوهشهای حوزهادبپایداری وجود دارد؟ این رویکردها تا چه اندازه پاسخگوی نیاز پژوهشی جامعۀ علمی بودهاند؟ و نهایتاً نیازها، ضعفها و کاستیهای پژوهشی این حوزه کدامند؟